Legenda Jimiego Hendrixa
Autorem artykułu jest Muzyczek
Jimi Hendrix urodził się jako Johnny Allen Hendrix 27 listopada 1942 w Seattle. Jego ojciec był w obozie wojskowym w Oklahomie, gdy się urodził, a gdy wrócił do domu, zmienił imię swojego nowego syna na James Marshall Hendrix.
Dzieciństwo Jimiego nie było stabilne. Jego rodzina była biedna, a on często wysyłany do rodzinie przyjaciół. Jeden z dwóch jego braci został niepełnosprawnym i wychowało go tak naprawdę państwo a jego obie siostry, również niepełnosprawne oddano do adopcji.
Rodzice Hendrixa rozwiedli się w 1952 roku, a jego matka zmarła sześć lat później. W tym czasie, Jimi kupił swoją pierwszą gitarę i zaczął ćwiczyć. Rok później ojciec dał mu pierwszą gitarę elektryczną.
Pierwszym zespołem Jimiego był Velvetones, a następnie Rolling Kings. Po tym jak rzucił liceum, wdał się w konflikt z prawem za jazdę w skradzionym samochódem. Jako alternatywę od więzienia, pozwolono mu wstąpić do wojska 31 maja 1961. Kiepski z niego był żołnierz i po roku skończył służbę. W centrum rekreacji po spotkał basistę Billego Coxa z którym przyjaźnił się do końca życia.
Po opuszczeniu armii, Hendrix i Cox przenieśli się do Clarksville i utworzyli zespół o nazwie King Kasuals. Grali na Chitlin Circuit na dwa lata. Dzięki zdobytemu doświadczeniu Hendrix stworzył swój własny styl jednak ciężko było mu zarobić na życie. Przeniósł się do Nowego Jorku w 1964 roku. Podczas pobytu zdobył pierwszą nagrodę w konkursie amatorów w teatrze Apollo i dołączył do zespołu The Isley Brothers.
Jimi Hendrix grał backup dla Little Richard w 1965 roku, ale ich osobowości starły się i współpraca była krótkotrwała. Przez cały 1965 i 1966, Hendrix grał w kilku zespołach. W tym samym roku założył grupę The Jimi Hendrix Experience, z pomocą angielskiego producenta Chas Chandler. Pierwotnymi członkami zespołu byli Noel Redding i Mitch Mitchell.
Hendrix występował i nagrywał jego najlepiej zapamiętane kawałki właśnie z grupą The Jimi Hendrix Experience. Zespół nagrał cztery albumy studyjne, Are You Experienced i Axis: Bold as Love w 1967 roku, Electric Ladyland w 1968 roku, a The Cry of Love pośmiertnie w 1971 roku. Wszystkie znalazły się w pierwszej piątce na listach przebojów w Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych a Electric Ladyland był numerem jeden w USA.
Po zdobyciu sławy w Anglii, The Jimi Hendrix Experience podbili serca amerykańskich fanów dzięki występowi w 1967 na Monterey International Pop Festival w Monterey w Kaliforni. Hendrix rozbił i spalił gitarę na koniec koncertu, chwila ta została uwieczniona w filmie dokumentalnym Monterey Pop. Zespół następne koncertował w Europie, ale Noel Redding odszedł w czerwcu 1969 po koncercie na Denver Barry Fey Pop Festival, gdzie policja użyła gazu łzawiącego przeciwko tłumnym fanom. Billy Cox wszedł na jego miejsce.
Chociaż Billy Cox grał z Hendrixem od kwietnia 1969, The Jimi Hendrix Experience został zlikwidowany w 1970 roku. W międzyczasie, Hendrix miał dwa krótkotrwałe projekty, Gypsy Sun and Rainbows oraz Band of Gypsys. Z jednej strony, dał jeden z jego najbardziej znanych występów na Woodstock 18 sierpnia 1969. Jego solowe, improwizowane wersje The Star-Spangled Banner był jednym z najbardziej przełomowych momentów w jego karierze.
The Jimi Hendrix Experience zjednoczyli się dla Cry of Love Tour w 1970 roku, wraz z Billy Coxem zastępującym Reddinga Noela. Mieli udane, trzydziestokoncertowe tourne po Stanach Zjednoczonych, ale zespół rozpadł się, kiedy pojechali do Europy. Hendrix zagrał swój ostatni koncert w Niemczech 6 września 1970.
Jimi Hendrix zmarł w wyniku komplikacji spowodowanych nadużywaniem narkotyków i alkoholu 18 września 1970. Mimo tragicznego końca w wieku 27 lat, Hendrix miał bardzo duży wkład w rock and roll, w szczególności w odniesieniu do gitary elektrycznej. Jego muzyka nadal wywiera wpływ i inspiruje rzesze muzyków i fanów. W 1992 roku otrzymał nagrodę Grammy Lifetime Achievement Award.
---
Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl
